Sevgili okur, uzun bir süre sonra seni köşemde ağırlamaktan mutluyum. Hoş geldin, sefalar getirdin.
Malum iki yazı yazdıktan sonra uzun süredir köşemde yazı yayımlamadım. Aslında bilgisayarda birkaç
yazı duruyor ama gündeme yetişmek pek mümkün değil. Bir sonraki yazımı ne zaman yazarım inan
onu bende bilmiyorum…
Ben, bu ülkenin bir ürünüyüm. Atatürk’ün o ünlü vecizesinden yola çıkarak derim ki; “etimin ve
kemiğimin babası İbrahim Öztürk’tür, heyecanlarımın babası Hüseyin Nihal Atsız’dır ve fikirlerimin
babası ise Gazi Mustafa Kemal Atatürk’tür”. Ama cumhuriyetimizin yüzyılı geride bıraktığı bu önemli
yıl da başımıza neler gelmedi ki ‘kader planı’ dahlinde… İnanın bana gelecek yıllarda tarih ders kitabı
yazması çok zor olacak. Neyse bilirsin ki ben köşemde siyaset yapmam. Bunun sebebi de bu ülkede
siyasete inanmayışımdır. Benim için siyaset 11.11.1938’de ölmüştür. Ki zaten “siyaset” kelimesi
Arapça’dır. “Seyis” kelimesiyle aynı kökten gelir. Seyis ise ata binen, onu yönlendiren kişidir 1 . Batı
dillerinde “Jokey” olarak bilinir. Sırtınıza kırbaç vuracak adamları iyi seçin sayın okur.
Ziyaretine gittiğimiz değerli bir büyüğümüz bize, “Edebiyatta çağlar vardır. Gazetenin, derginin çağı
bitti” demişti. Hakikaten de haklı. Günümüz bilgisayar çağında artık tüm okumalar dijital ortamda
yapılıyor. Lakin bu yazımda kâğıt üstüne darp edilmiş bir yazıdan bahsetmek istiyorum. “Darp edilmiş”
derken gerçekten o fikirlerin kâğıda bir “şiddet” olduğunu düşündüğüm için darp edilmiş diyorum bu
arada.
Yer Isparta’da en çok uğradığım kahvehane. Biz öğrenciler “çayı nerede ucuz içeriz?” derdinde
insanlarız. Melemeni sucuklu yapmayı bırakın canımız arada ev yemeği istediğinde yediğimiz tavuk
pilav bile zamlanmış, üstüne üstlük yanına ayran verdikleri kampanya da sona ermiş… Malum okul
başkanlığı yaptığımız için bizi uluslararası arenada temsil edilen bir kuruluşun üst düzey yönetimine
dahil edecek tanıdıklarımız yok. Gerçi üyesi olduğum toplulukta sağ olsun başkanımız beni de
yönetimine dahil etti de ‘kader planları’ dahilinde bu sene faaliyet yapamayacağız… Neyse. Isparta’nın
en güzel abisi Soner Abi’nin koyu muhabbeti yeter de atar bana. Masanın üstünde bir gazete vardı.
Çayımı yudumluyorken dikkat ettim üzerindeki isim dikkatimi çekti: Ahmet Şimşirgil 2 . (Bilmeyenler
için söyleyeyim ben de tarih bölümü öğrencisiyim) acaba ne yazdı diye merak ettim. Açtım başladım
okumaya. “Cuma Divanı” adını verdiği köşesindeki o günkü yazısının adı “Be Hey Gafil” 3 idi. Ben
okudum. O hataya düştüm. Merak etmeyin sizi de düşürmem. Öte yandan Şimşirgil’e karşı bir reddiye
yazmak isterdim. Çok isterdim bunu. Kalben söylüyorum, ciddiyim. Ancak yazı öyle bir yazıydı ki bitirir
bitirmez büyük adamın büyük sözü aklıma geldi; “Fazla izahat, lisanen kabahattir”. Ayrıca S. Zweig’e
atfedilen ve benim de çok sevdiğim bir sözü vardır, der ki: “Zihinlerimiz savaşsın isterdim bayım. Fakat
görüyorum ki silahsızsınız”. Türk Töresinde silahsız adama vurulmaz. Malum biz Arap değiliz, yaygın
kölelik falan yok bizde. Sadece şunu belirtmek isterim ki ben lisedeyken Kut’ül Amare’nin tiyatrosunu
oynadım. Canlandırmaya çalıştığım kahraman ise Süleyman Askeri Bey’di. Onun kutlu ruhunu şad
etmek için hayatını araştırmıştım. Karşılaştığım manzara sayın Şimşirgil’in ve temsil ettiği düşünce
yapısını hiç de mutlu etmezdi. Nasıl olurdu da kahraman Osmanlı Ordusu, İslam’ın Anadolu ve İran’a
dolayısıyla Türkistan’a yayıldığı yer olan Basra’da, Irak’ta Araplar tarafından arkasından vurulurdu?
Neyse Be Hey Gafil’den devam etsin sayın Şimşirgil. Değerli milletimiz ise ateist Celal Şengör’ü, alkolik
İlber Ortaylı’yı konuşmaya devam etsin. Halkımız bilir.
1 Caner Kara, Irkçı Mısın?
2 Zatı Muhteremler Tarih Profesörüdür. Marmara Üniversitesinde ders vermektedir.
3 Türkiye Gazetesi, 03 Mart 2023 tarihli sayı. Hem Sayın Şimşirgil’in web sitesinden hem de adı geçen gazetenin
web sitesinde bulabilirsiniz.
,
Enes Öztürk
